Kisah
Hukum Sebab Akibat Karya Ji Xiaolan
Petikan Kata Pengantar dari Master Yin Guang
Hukum
Sebab Akibat merupakan Upaya Kausalya yang digunakan oleh para insan suci dan
bijak untuk mewujudkan perdamaian dunia dan menyelamatkan para makhluk. Oleh
karena bila tidak menggalakkan Hukum Sebab Akibat, maka tak berdaya memotivasi
insan baik dan menghukum orang jahat.
Sejak
masa Dinasti Qing (1644-1911), diantara kaum intelektual, Tuan Jiang Shen-xiu
dianggap berada di urutan pertama, kemudian disusul oleh Jiwen Dagong (Ji
Xiaolan), barulah disusul oleh Tuan Yuan Zi-cai.
Jiang
Shen-xiu tidak pernah mendalami Ajaran Buddha, namun terhadap Ajaran Buddha dia
tidak melakukan penolakan, bahkan dia meyakini Hukum Karma. Maka itu terhadap
kasus balasan atas melindungi kehidupan dan karma pembunuhan, dia melakukan
pencatatan secara terperinci, untuk memotivasi orang banyak, supaya
membangkitkan niat baik, menghindari pembunuhan.
Yuan
Zi-cai awalnya menolak Ajaran Buddha, namun ketika memasuki usia paruh baya, dia
jadi yakin pada Buddha Dharma. Tetapi sayangnya dia suka menyombongkan dirinya,
pemalas, tidak sudi belajar pada praktisi senior, meskipun memiliki pengalaman
mukjizat dari Buddha Dharma, juga ada catatannya, namun teori yang dikemukannya
tidak sepenuhnya akurat.
Jiwen
Dagong (Ji Xiaolan) sejak usia kecil hingga tua, meyakini Hukum Karma, setiap
kali menemukan kasus sebab akibat, segera dicatatnya secara jelas dan
terperinci. Namun dikarenakan dia belum mendalami Buddha Dharma, kadang kala
dia ingin mengemukakan teori secara mendalam, malah bertentangan dengan
kebenaran. Ini bertepatan dengan apa yang dikatakan di dalam sutra sebagai “Kaum
Intelek” atau “Terlahir sebagai manusia yang tidak memiliki kebijaksanaan” (salah
satu dari delapan kondisi yang tidak menguntungkan untuk belajar Buddha Dharma).
Tuan
Jiang, Ji, Yuan merupakan tiga sosok terpelajar, namun apabila tidak mengetahui
bahwa Buddha Dharma merupakan Dharma hati sendiri, maka belum dapat terfokus
mendalaminya dan membuktikannya sendiri, bukankah ini sungguh disayangkan!
Andaikata
mereka mau meluangkan sedikit waktu untuk mempelajari Buddha Dharma, bagaimana
mungkin tidak membangkitkan Maha Bodhicitta, mengerahkan segenap kemampuan
untuk menyebarluaskan Buddha Dharma, bersama praktisi lainnya keluar dari
derita samsara, mencapai pencerahan.
Sebab
Akibat, ibarat tubuh dan bayangan, suara dan gema, sejak dulu hingga sekarang
tidak pernah tampak tubuh yang tidak mempunyai bayangan, ada suara tapi tidak
bergaung.
Serupa
dengan Tuan Zhou An-shi yang berkata : “Jika setiap insan dapat memahami Sebab
Akibat, maka dunia ini akan diliputi perdamaian; sebaliknya bila setiap orang
tidak tahu Sebab Akibat, maka dunia ini akan diliputi kekacauan”.
紀文達公筆記摘要流通序
因果者，世出世間聖人，平治天下，度脫眾生之大權也。以若不提倡因果，則善無以勸，惡無以懲。唯大賢方能守分遵道，其他則孰不願任心肆意，以取快於一生乎?以既無前因後果，則一死永滅，堯桀同歸於盡，又何必無繩自縛，拘拘然循禮守分，以致諸凡皆不自在乎?儒教經史中，因果事理，不勝其多。惜後儒不深體察，徒見佛經詳說因果，遂欲與佛宗旨各別，反指佛說為妄，而不知其悖聖道而滅天理，喪治本而啟亂機，疑誤後人，埋沒道體，皆由此言以基之也，可不哀哉!
有清以來，博學多聞者，江慎修先生為第一，次則紀文達公，又其次則袁氏子才。江乃窮理盡性之隱君子，雖未研究佛學，其於佛法亦不辟駁，而且深信因果報應，故於護生殺生各報，悉記錄之，以期啟善念而息殺機，可以知其居心矣。袁子才初則闢佛，及中年以後，閱歷日深，遂於佛法生真信心。但以狂妄自大，懶惰懈怠，不肯親近高人，息心研究，雖於佛法感應事跡，悉皆記錄，其所論說，難悉恰當。紀文達公自幼至老，篤信因果，凡所見聞因果事跡，悉為記錄，敘述詳明，文筆順暢。由其絕未研究佛法，每欲暢談深理，或致有乖實義。佛言，世智辯聰，難以入道。以江、紀、袁三公之博達，尚不知佛法即自己心法，專精研究而親證之，豈不大可惜哉!使彼稍分餘暇，略為研究，能不發大菩提心，專精緻力，宏揚大法，以期自他同出苦輪，同成覺道，又何至唯以記錄因果事跡，僅為世人開一向善之路而已。然只此記錄，殊有大益。以故陳荻洲居士，於《閱微草堂筆記》，摘錄百篇，擬排印以普遍流通，以為世之不知因果者，作一殷鑒。夫因果者，猶形聲與影響耳，未有有形而無影，有聲而無響者。故書曰：「惠迪吉，從逆凶，惟影響。」彼高談闊論，謂因果為虛幻者，何異執母決不能生子，子決非母所生乎?世有此人，人必目為癡顛，獨怪儒者讀聖賢書，不以聖賢言論為準，不以古今事實為準，而以己之偏執謬見為準。一人倡之，眾人和之，盲引眾盲，相牽入火。故致世道人心，日趨日下，以至廢經廢孝廢倫，殺父殺母免恥。而猶囂囂自得，謂為吾務歸還大道，不效彼從前迂腐輩，處處拘執束縛，令人一生不能隨意所行，各得自在也。今而後吾輩同享自由之幸福，意之所至，皆可為之，世何幸而得吾輩之改革，人何幸而為吾輩之儕侶乎。若此邪說，皆彼排斥因果者所釀成。使因果之理，家喻戶曉，父母以是教子女，師長以是訓生徒，誰肯滅理亂倫，現醜態於明鏡之前乎?唯其世之大儒嘗駁斥之，小儒即深知其非，亦只可人云亦云，以避眾口譏刺。學宮既如是，家庭更莫由談及，竟至一班新學派，完全棄人倫，滅天理，欲與禽獸，了無所異。此其禍不歸之破斥因果者，則將誰歸乎?善哉!周安士先生之言曰：人人知因果，大治之道也;人人不知因果，大亂之道也。吾嘗憫世之亂，無力挽救，因陳居士之請，遂略敘其利害之源本云爾。
民國十七年戊辰六月釋印光謹撰
【譯文】
因果報應之說，是世出世間聖人，平治天下，度脫眾生的大權巧。因為如果不提倡因果，就無法得以勸勉善人，懲罰惡人。大概世間只有大賢才能自覺地恪守本分遵循道德，平常的人有誰不願任心肆意，以取快於一生呢?既無前因後果，無論好人惡人，則一死永滅，即便是仁德的唐堯、暴虐的夏桀，也一樣同歸於盡，又何必無繩自縛，小心翼翼地循禮守分，以致做什麼事都感到不自在呢?儒教經史中，有關因果報應的事理，不勝其多。可惜後世的儒者不願深加體察，但見佛經中詳說因果，遂欲與佛家的宗旨有所區別，反指責佛教所說的是虛妄。而不知他們這種觀念悖逆聖道，滅絕天理;不但喪失了治國安民的根本，而且更開啟了犯上作亂的先機，致使後人對禍福報應產生疑誤，埋沒進取向善的道心，都是由於他們這些言論所引起的，真是可憐!
清朝以來，博學多聞者，當推江慎修先生為第一，其次便是紀文達公，又其次則是袁子才先生。江先生是一位窮理盡性的隱逸高士，雖然他對佛學未加研究，但他對於佛法也不駁斥，而且深信因果報應。所以對於護生、殺生各種果報，都加以詳盡的記錄，以期啟人善念，消除殺機，即此可以知道他宅心仁厚。袁子才起初排斥佛教，及至中年以後，閱歷日深，居然對佛法生真信心。但由於他一向狂妄自大，懶惰懈怠，不肯親近高人，息心研究，雖於佛法感應事跡，都有所記錄，但他所論說的義理，卻未能完全恰當確切。紀文達公自幼至老，篤信因果，凡所見所聞因果事跡，悉為記錄，敘述詳明，文筆順暢。但由於他絕未研究佛法，每欲暢談深理，有時反而背離實義。這正如佛經所說的，世智辯聰，難以入道。以江、紀、袁這三位先生的博學豁達，尚且不知佛法即自己心法，都未能專精研究而親證之，這豈不是太可惜了嗎!假使他們能稍微抽些空閒的時間，對佛學略為研究，怎能不發大菩提心，專精緻力，宏揚大法，以期自他同出苦輪，同成覺道。又何至於唯以記錄因果事跡，僅為世人開一向善之路而已。然而，就以這些記錄來說，對於改善世道人心也有很大利益了。因此，陳荻洲居士從《閱微草堂筆記》一書中，摘錄百篇，擬排印以普遍流通，好讓世間那些不知因果的人，作一殷鑒。
因果，就像形聲與影響，從來沒有見過有形體而沒有影子，有聲音而沒有應響的。是以《尚書》上說：「人能順善而行則吉，倒行逆施則凶，就如影子總是跟從身形移動，山谷的聲響問題隨從音聲互應一樣。」那些高談闊論，認為因果是虛幻的人，豈不等於是認定母親決不能生子，子決不是母親所生的謬論嗎?假如世上有這種人，人們必定會把他看成是癡呆顛狂。唯獨令人不解的是那些儒者們，讀的是聖賢書，卻不以聖賢言論為準，不以古今事實為準，而竟然以自己的偏執謬見為準。一人首倡，眾人附和。真是一盲引眾盲，相牽入火坑。以致世道人心，一天不如一天，乃至於摒棄經教、孝道、倫理，甚而殺父、殺母，不識廉恥，而仍囂張自得。不僅如此，竟還大肆標榜為我等務要歸還大道，不效從前那些迂腐輩，處處拘執束縛，令人一生不能隨意所行，各得自在。自今而後，我等同享自由之幸福，任憑自己的意願，想怎麼樣就怎麼樣。世上何幸能有我們這些人提出全面改革之說?生而為人，何幸能與我們這些人結為朋黨?像這等邪說，都是由那些排斥因果的人所釀成。倘若能把因果的道理廣為宣揚，使家喻戶曉，父母以這些道理來教育子女，師長以這些道理來訓導學生，試問還有誰肯滅理亂倫，於明鏡之前自現醜態呢?只因世上有某些大儒曾駁斥因果，那些小儒即使明知道這種言論是錯誤的，亦只好人云亦云，以避眾口譏刺。既然學校裡那些教學的先生也抱這種態度，那麼家庭教育也就更無從談起了。竟而至於一班新學派，完全拋棄人倫，滅絕天理，直要與禽獸等同，了無差別。這種種禍源的產生，不歸咎於那些破斥因果的人，難道還要歸罪於誰呢?
正如周安士先生說得好：「人人知道因果，這是天下大治的規律;人人不知因果，這是天下大亂的必然現象。」我每每悲憫現下世道之亂，而又無力挽救，因陳居士之請，就把這其間利害的本源作一約略地敘述。
民國十七午戊辰(1928年)六月釋印光謹撰
